خدایا چه کنم ؟

دارم دیوانه می شوم زیر بار این همه سکوت ، تنهایی ، بی کسی و از همه مهم تر حسرت !

کاش هیچ وقت ، هیچ کسی دچار حسرت نشود . . .

حسرت گذشته ، گذشته ای شیرین . . .

گاهی وقت ها ، ما آدمها آنقدر غرق خوشی های دنیا می شویم که یادمان می رود چه کاری درست و چه کاری غلط است ، چه کنم که موجب همه ی بلاهایی که امروز به سرم آمده خودم بودم . . .

اما نه . . .

آیا انقدر گناهکارم که حتی نتواند به حرمت آن عشق پاک و رویایی مان فرصتی دیگر به من بدهد ؟!

آیا من نبودم که وقتی حسی به او نداشتم ، فرصتی دادم تا خودش را به من نشان دهد و بعد نیز او مرا عاشق خود کرد !

یعنی من حتی لیاقت یک فرصت کوچک را هم ندارم ؟!

تا کجا باید درد بکشم ؟ تا کجا باید شب و روزم پر از گریه و و آه و پشیمانی باشد ؟ تا کجا باید خود را سرزنش کنم ؟ تا کجا باید به قرص های آرامبخش و ضد استرس و افسردگی پناه ببرم تا لحظه ای خمار شوم و به چیزی فکر نکنم ؟! واقعا تا کجا ؟!

دلم گرفته از کسی که می گفت و می گفتند خیلی دوستم دارد و مرا به این روز درآورده و ترکم کرده .  

کوله بارش را بسته و از آن شهر غربت لعنتی ، به سوی دیار خود کوچ کرده ، بی توجه به احساساتم و بدون حتی خبر و حرفی . . .

آرام و بدون سر و صدا می آید و می رود ، بی آنکه من خبر داشته باشم ، اگر هم خبردار شوم ، وعده هایی به من می دهد که کمی دلخوش شوم . . .

اما چه کسی به من می گوید کدام حرف و چه چیز درست است ؟!

دیگر خسته شدم ، بریدم ، نه از او . . .

از بلاهایی که سرم می آید . . .

دیگر هدفی ندارم و تنها هدفم بازگرداندن اوست ، مگر نمی داند در حد پرستیدن است برای من !

پس چرا جواب گریه ها و محبت هایم را نمی دهد ؟!

شاید از روی سادگی ، با حرفهایم آزارت می دادم اما به خدا قسم نخواستم بسوزانمت . . . اما تو سوختی !

اما این دلیل نمی شود که اینگونه زجرم بدهی و مرا اینگونه پیش همه خوار و ذلیل کنی ، مرا انگشت نمای هرکس و ناکسی کنی و به غریبه ها بگویی دیگر نمی خواهمش ، منی که روزی اگر کسی آزارم میداد به قول خودت با پنبه سرش را می بریدی ، تویی که روزی می ترسیدی از بی محلی های من ، از اینکه دیگر نمی توانی مرا بدست آوری . . .

حالا چه شده است ؟ چه زود عوض شدی ؟!

تو را به همان خدایی که عشق پاکمان را در آن شب زمستانی و سرد ، وقتی باهم زیر نور ماه قدم می زدیم ، به وجود آورد ، 

 قسمت می دهم برگرد . . .

همانی می شوم که تو می خواهی . . .

فقط برگرد و آزارم نده . . .

دیگر نفسی برایم نمانده ، دارم جان می دهم زیر این همه بغض خفه شده ، زیر این همه زجر و حسرت ، زیر این همه سرزنش و  پشیمانی . . .

دعا می کنم هر روز ، که برگردی . . .

دعا می کنم . . . خدا درون دلهای شکسته ست ! 

زمان حک شده بر تقویم زندگی من : 

چهارشنبه   ۲۶/۰۷/۱۳۹۱

ساعت  ۲۱:۱۵