پاییز آمد . . .

 

پاییز امسال آمد ، اما تو نیستی ، اما فرق دارد با تمام پاییز ها ، اما هوای گرم تابستان هنوز رخت نبسته . . .

چند روز پیش آسمان به قدری می بارید که هرکه در خانه نبود در عرض چند ثانیه یک دوش کامل می گرفت و به اصطلاح میشد موش آب کشیده . . .

هوا چنان سیاه بود و چنان می نالید که انگار می خواست حقش را از زمینیان بگیرد 

آه . . .

در این پاییز دلگیر و بی روح نیستی . . .

من باید تنهای تنها در پیاده رو ، روی برگهای خشک پاییزی ، قدم بزنم و صدای پودر شدنشان را زیر قدم هایم ، بشنوم و حس کنم . . .

اگر بودی ، باهم ، صدای برگها را در می آوردیم . . .

باهم . . .

اما افسوس که نیستی . . .

و من باید تنها پاییز را بگذرانم و زیر باران پاییزی تنهای تنها بچرخم و چشمانم را ببندم و سرم را رو به آسمان بگیرم ، صورتم خیس شود و بوی مست کننده ی خاک نمناک را استشمام کنم . . . 

زمستان می آید . . .

 و تنهاتر از همیشه ، به یاد قدیم ها ، در پیاده روی شهر غربت ، وقتی دستانم از سرما کرخ شده و تنم می لرزد از سردی نبودنت و از سردی زمستان دلگیر ، زیر نور ماه شب قدم خواهم زد و به یاد خاطراتمان اشک خواهم ریخت ، اما دیگر کسی نیست ، دیگر تو نیستی که مثل قدیم با من اشک بریزی ، نیستی که با شنیدن هق هق گریه هایم آرامم کنی . . .

و چقدر تلخ است از روی رد پای تو رفتن به سمتی که خودت نمی دانی کجاست و فقط می روی و می روی بی آرام جانت . . .

بهار می آید . . .

مگر می شود تازه شد . . .

مگر می شود هوای تازه ی بهاری را که هوای نبودنت است به بهانه ی ملس بودنش از جان و دل حس کرد . . .

تابستان می آید . . .

اه . . . گرمای طاقت فرسا و زجرآور . . .

راستی در تابستان امسال ، روزی که به شهر غربت پا گذاشتم پس از گذراندن کلاس هایم ، خواستم به وطن بروم اما پشیمان شدم ، با خود گفتم شاید دیگر زمانی پیش نیاید برایم . . .

به سمت آن امامزاده رفتم که گفته بودی روی یکی از درختات تنومندش چیزی خراشیدی . . .

گفته بودی اسممان و تاریخ آن روز . . .

شیشه ی ماشین را پایین کشیدم تا بوی شالیزار را استشمام کنم و نم هوا صورتم را بنوازد  . . .

هوا کم کم بارانی شد ، زمین خیس و دوباره بوی خاک . . .

بدون حضورت سلام دادم به امامزاده . . .

و بی اختیار و عین دیوانه ها دویدم به سمت چند درختی که آنجا بودند ، کبوتر ها پرواز کردند 

همان کبوترهایی که برایشان نان می ریختی . . .

همان هایی که نازشان می کردیم . . .

. . .

هر نام و نشانه ای بود ، جز نام و نشانه ی تو . . .

شایدم انقدر هول شده بودم نتوانستم پیدایش کنم اما همه جا را گشتم . . .     نبود

ناامید برگشتم . . . و بر کوله بار غم هایم افزوده گشت . . .

و ناگهان ، به روز آخری فکر کردم که اشک می ریختی چون دلت برایم تنگ میشد . . .

یقیناً تو می دانستی دیدار آخر است و من فقط شاد بودم چون پس از مدت ها دوری ،

تو را دیدم

 و امیدوار می کردم خودمان را به دیدار بعدی که نزدیک بود . . .

اما تو ، دیگر نیامدی . . .

راستی پاییز سال بعد نزدیک است ، باز هم صبر کنم یا می آیی . . . ؟!

زمان حک شده بر تقویم زندگی من :

یکشنبه   ۹/۰۷/۱۳۹۱

ساعت   ۱۳:۱۶